Terapia Butterfly

Medycyna jest częścią ekonomicznego, politycznego i kulturowego klimatu epoki jej współczesnej. W kontekście klimatu, gdzie dominuje myśl analityczna, powstała obecna medycyna akademicka lub protokolarna. Oznacza to, że w dużym stopniu lekarze podlegają wpływom, a wręcz są zobowiązani do korzystania w swoich specjalizacjach, z paradygmatów poznawczych powszechnie tolerowanych przez klimat epoki współczesnej.

Dominującym obecnie paradygmatem poznawczym jest paradygmat biomedyczny. Stworzony na  jego podstawie model biomedyczny, ignoruje organizm jako całość. Uwzględnia się  wyłącznie czynniki biologiczne. Zgodnie z nim, w etiologii każdego schorzenia występuje zaburzenie lub brak właściwego przebiegu pewnych reakcji biochemicznych, czyli samo tylko uzupełnienie lub korekta tych reakcji będzie wystarczającym czynnikiem w leczeniu schorzenia.

W modelu biomedycznym nie zwraca się uwagę na organizm jako całość,  ponieważ uwzględnia on wyłącznie czynniki biologiczne. Myśl lekarska zredukowana jest do tkanki i narządu oraz ich chorób. Holizm, według którego człowiek, świat który  go otacza, wszelkie zjawiska tworzą układy całościowe, podlegające swoistym prawidłowościom, w podejściu do pacjenta jest zastrzeżony. Wszystko, co nie wnioskuje się o całości na podstawie wiedzy o prawidłowościach rządzących jej  składnikami jest naganne i nienaukowe.

Model biomedyczny stworzył dość wąskie ramki w traktowaniu człowieka, jego zdrowia i osobowości. Nie uwzględnia ważnych czynników, wręcz je ignoruje. Proponuje specjalizacje i metody leczenia, które są kosztowne i często szkodliwe. Poza tym nie propaguje profilaktyki i indywidualnej odpowiedzialności za zdrowie – ekologia zdrowia dla tego modelu jest nieznana.

Terapia Butterfly za priorytet uznaje całość ludzkiego organizmu. Jej koncepcja oparta jest na ogólnej teorii systemów. Jedno z głównych założeń tej teorii mówi, że w ramach każdego systemu istnieją kolejne systemy – wszystkie zjawiska tworzą układy całościowe. Drugim istotnym jej założeniem jest to, że całości nie da się sprowadzić do sumy jej składników.

Zgodnie z teorią systemów człowiek należy do wspólnoty kosmicznej, szczególnie zaś ziemskiej. Poza nią nie może istnieć. Wizja mikrokosmosu, zawierającego w sobie makrokosmos, przenika  w obszar realności, w obszar wiedzy związany z medycyną – ekologią zdrowia. W rezultacie medycyna już nie odnosi się tylko do ludzi, lecz dotyczy całego Wszechświata. Człowiek w obliczu Wszechświata jest odpowiedzialny za swoje zdrowie.

W ramkach systemu, którym jest ludzkie ciało, istnieje wiele podsystemów. Każdy z nich może być opisany  w terminach jakiejś wspólnej funkcji. Kontrolę integracyjną nad podsystemami ciała sprawuje mózg człowieka. Zjednoczone przez mózg ciało człowieka jest podsystemem – jednostką w hierarchii większych systemów –  rodzina, grupa, społeczność, naród, populacja itd.

Mózg jest w stanie spełniać integracyjną funkcję tylko po zapewnieniu mu właściwych elektromagnetycznych warunków.

Dodaj komentarz

Twoj adres e-mail nie bedzie opublikowany. Required fields are marked *

Search

+