Zatoki przynosowe i kognitywne zdolności człowieka.

Zima jest odpowiednikiem energetycznej fazy Woda.
W kontekście zdrowotnym, w fazie tej występują konkretne schorzenia i dolegliwości.

Jednym z najbardziej powszechnych schorzeń jest zapalenie zatok przynosowych (Rys.1 https://doktorigor.pl/blog/27).

Jak już wspominałem na blogu doktorigor.pl, we współczesnej patofizjologii nie ma jednolitego zdania co do znaczenia zatok przynosowych w organizmie.
Stoi za tym brak właściwej oceny  samego stanu zapalnego zatok oraz możliwych powikłań z nim związanych. Dokuczliwy ból głowy – to nie jedyny objaw tego schorzenia.

Napowietrzone i drożne zatoki niezbędne są  do właściwego funkcjonowania ekoceptywnego układu ludzkiego organizmu.
Tego układu, który reaguje na elektromagnetyczne przemiany zachodzące w  otoczeniu ciała i w nim samym.

Zatoki przynosowe wchodzą w skład tzw. pompy hydraulicznej mózgu.
Poza zatokami w skład pompy wchodzą komory mózgowe, zbiorniki oraz jama podpajęczynówkowa (Rys. 2 https://doktorigor.pl/blog/27   oraz Rys. 1).

Rys. 1

Ta przestrzeń jest wypełniona płynem mózgowo-rdzeniowym (Cerebro-Spinal Fluid – CSF).
Płyn ten powstaje z osocza krwi w drodze filtracji, dyfuzji ułatwionej i transportu czynnego.
Głównym miejscem jego wytwarzania są sploty naczyniówkowe komór bocznych, komory trzeciej i czwartej oraz naczynia włosowate mózgu.
Objętość CSF wynosi około 200 ml.

CSF stale krąży, odpływając z komór bocznych przez otwory międzykomorowe do komory trzeciej i dalej przez wodociąg mózgu do komory czwartej, do zbiornika móżdżkowo-rdzeniowego i przestrzeni podpajęczynówkowej.
CSF wchłania się w dużej ilości poprzez kosmki i ziarnistości pajęczynówki do krwi, w znacznie mniejszym stopniu – zrzuca się przez otwory kości sitowej (os. ethmoidale) znajdującej się pomiędzy pierwszą jamą mózgową czaszki i jamą nosową.

Wszystkie zatoki przynosowe oraz jama nosowa mają wspólną śluzówkę wyścielającą, co w znacznym stopniu zwiększa jej powierzchnię.
Śluzówka cechuje się wysokim stopniem ukrwienia oraz zdolnością chłonną płynów, co sprawia że jej komórki  w krótkim okresie  są w stanie  zmieniać wewnątrzkomórkowe ciśnienie – tzw.  turgor.

Subtelne zmiany turgoru komórek śluzówki decydują o drożności otworów w kości sitowej.
Przez małe ilości  „zrzucanego” przez kość sitową płynu CSF utrzymuje się stabilność ciśnienia w komorach mózgowych.
Rytmiczność, z jaką odbywa się zrzut płynu CSF wpływa na ogólny rytm oscylowania całej pompy hydraulicznej mózgu.

Poprzez struktury napięciowe układu ekoceptywnego rytm oscylowania przekazywany jest na podstawową jednostkę strukturalną i czynnościową ośrodkowego układu nerwowego (Centrał Neuronus System – CNS) – neuron
(Rys. 2).

Rys. 2

Neuron posiada: dendryty, ciało komórki i neuryt lub akson (włókno osiowe).
Liczba dendrytów może być niekiedy tak duża, że obszar wokół komórki zajęty przez „drzewo” dendrytowe nosi nazwę dendrytowego pola neuronalnego (Rys. 3).

Rys. 3

Szczególną cechą strukturalną dendrytów jest obecność licznych „kolców” tworzących tzw. aparat kolcowy.
Obecność kolców na dendrytach nie tylko powiększa powierzchnię zetknięcia neuronu z innymi neuronami ale przede wszystkim zbliża  budowę samego neuronu do naturalnej anteny zdolnej do odbierania fal elektromagnetycznych o różnej częstotliwości.
„Czystość” odbioru zależy od tego, czy długość odbieranej fali elektromagnetycznej mieści się w przedziale między końcami pary dendrytów.

Zmiana ciśnienia  CSF  pozwala zmieniać odległość między ukończeniami dendrytów.
Tryb „rzadkiego” oscylowania sprawia, że odległość pomiędzy końcami dendrytów wzrasta.
Tryb „częsty” – odwrotnie – przyczynia się do zmniejszenia odległości pomiędzy dendrytami.
Innymi słowy obecny rytm oscylowania pompy hydraulicznej mózgu odpowiada za szczelność dendrytowego pola neuronalnego.
Stopień szczelności pola neuronalnego przygotowuje układ ekoceptywny do odbioru fal elektromagnetycznych w wyznaczonych granicach.

Granicę pomiędzy układem ekoceptywnym człowieka, który odbiera zewnętrzne elektromagnetyczne fale, a jego umysłem, który potrafi analizować, rozpoznawać, segregować a następnie werbalizować opisuje się jak aktualna rzeczywistość.
Subtelny mechanizm „zrzutu” płynu CSF z udziałem zatok przynosowych powołany jest przede wszystkim do tego, by zabezpieczać stabilność odbioru aktualnej rzeczywistości.

Każde zjawisko, każdy obiekt ma wartość elektromagnetyczną – emituje fale elektromagnetyczne.
Jeżeli długość fali elektromagnetycznej obiektu mieści się w granicach odbieranej rzeczywistości – ten obiekt jest realny dla obserwatora.
Jeżeli długość fali nie znalazła żadnego odpowiednika  (pary dendrytów) w polu neuronalnym – obiekt dla obserwatora nie istnieje (Rys. 4).

Rys. 4

W przypadku „znalezienia odpowiednika” w dendrytach występują elektromagnetyczne przemiany,które mogą być zaakceptowane przez ciało neuronalne.

Przy akceptacji elektromagnetycznych przemian bardzo ważna jest reguła – właściwa ilość zachodzących przemian w dendrytach powoduje nową jakość neuronu.
Jakość ta dotyczy efektów rezonowania fal elektromagnetycznych: tąpnięcie lub wygaśnięcie elektromagnetycznej aktywności neuronu.
Tąpniecie wywołuje elektromagnetyczny impuls, wygaśnięcie – jego przerwanie.

Poziom elektromagnetycznej aktywności, na którym powstają opisywane efekty tąpnięcia lub  wygaśnięcia nazywa się progiem elektromagnetycznego czucia.
W stosunku do pięciu podstawowych zmysłów (wzrok, słuch, węch, smak i dotyk) czucie elektromagnetyczne jest pierwotne i znajduje się poza granicami werbalnego doświadczenia człowieka.

Wiele elektromagnetycznych przemian zachodzących w dendrytowym polu neuronalnym  pozostaje za progiem elektromagnetycznego czucia.
To, co zachodzi blisko progu, człowiek  może odczuwać jako  niewerbalne (nieokreślone) doświadczenie, często nazywane jako intuicja.

Obliczono, że aby mózg mógł przyjmować aktualną rzeczywistość wystarczy 2,5% posiadanych dendrytów.
Nie oznacza to jednak, że pozostały obszar dendrytowego pola leży „odłogiem”!
„Nieaktywne”dendryty nadal odbierają elektromagnetyczne fale, tylko w innych przedziałach, za progiem elektromagnetycznego czucia, właściwego dla aktualnej rzeczywistości.
Każde następne 2,5% dendrytowego pola neuronalnego buduje swoją rzeczywistość.
Aktualizacja każdego następnego pola zależy od tego, czy będzie obecna w niej świadomość człowieka.

Człowiek może być pełnoprawnym obywatelem  co najmniej w 40 światach!
Może przekraczać próg elektromagnetycznego czucia aktualnej rzeczywistości.
Przy tym jego zmysłowa percepcja będzie budowała sięna nowych obszarach dendrytowego pola.
Zdolność ta w dużym stopniu zależy od stanu jego zatok.
Właśnie one odpowiadają za subtelność odbioru elektromagnetycznych fal każdej nowej rzeczywistości.

Ryba, mieszkająca w środowisku wodnym, zmieniając ciśnienie powietrza w  pęcherzu powietrznym, zmienia głębokość pływania.
Człowiek żyjący w oceanie powietrznym, zmieniając ilość CSF, jest w stanie przechodzić z jednej rzeczywistości w drugą.

Przebywając w jakiejkolwiek  rzeczywistości człowiek zdobywa doświadczenie.
Zdobyte doświadczenie  w znanej nam rzeczywistości koduje się w napięciowych strukturach ciała.
W napięciach tych formuje się tzw. własna świadomość ciała.
W niej zebrane są „skróty”, niezbędne do oceny powstającej sytuacji.

Ocena powstających sytuacji zawsze dotyczy  kwestii przetrwania :
czy sytuacja zagraża naszemu istnieniu czy nie.
Dotyczy więc rozstrzygnięcia każdej sytuacji ewoluowania od dwóch typów akcji –  uciekać lub pozostać.
Na poziomie ciała akty „ucieczki” realizują się przez użycie mięśni fazowych.
Natomiast „pozostać” często oznaczało „stoczyć walkę” – co w konsekwencji wymagało uruchomienia całej potęgi ciała, która tkwi w mięśniach posturalnych (przykręgosłupowych).

Na poziomie świadomości ciała człowiek zawsze pozostaje tym zwierzęciem, którego kognitywne (poznawcze) możliwości są wymierne tylko w dwóch przeżywanych stanach emocjonalnych – strachu i agresji.

Kody świadomości ciała, zbudowane na fazowych lub posturalnych  mięśniach mają wspólne struktury tzw. pierścienie  tułowia (Rys. 5).
Jest ich siedem. W nich dokonane akty „ucieczki” lub „walki” w rytmach kinematycznych przemian są przetwarzane i kumulowane z emitowanymi rytmami wewnętrznych narządów strukturami napięciowymi ciała.

Rys. 5
To tylko połowa prawdy: –  to, jak człowiek chodzi, tak i myśli.
Druga połowa – jak myśli, tak i chodzi.

Ciekawostką jest to, że zatoki przynosowe w formowaniu kognitywnych możliwości człowieka są połączone z odpowiednimi pierścieniami tułowia.
Ma to istotne praktyczne znaczenie w leczeniu ich stanów zapalnych.

Stany zapalne zatok przynosowych mogą być pierwotne i wtórne.
Leczenie każdego z nich wymaga wiedzy w zakresie możliwych kognitywnych powikłań.
Niestety, medycyna protokolarna nieuwzględnia  tego. Obecna sztuka chirurgicznego lub zachowawczego leczenia zatok przez podawanie tylko antybiotyków i przeciwzapalnych leków wciąż pozostaje tylko rzemieślnictwem.

Osoby chętne, które chcą się dowiedzieć czegoś więcej na temat niekonwencjonalnego leczenia bólu i stanów zapalnych zatok zapraszam  do kolejnych lektur na mojej stronie (Rys. 6).