MEJ-CHUA-DŻEŃ – podrażnienie pęczkiem igieł
Obszar zastosowania powierzchownych ukłuć (podrażnienia) pęczkiem igieł jest właściwie taki sam jak w większości sposobów akupunktury. MEJ-CHUA-DŻEŃ, czyli – podrażnienie pęczkiem igieł, z reguły stosuje się wtedy, gdy z jakichkolwiek przyczyn jest przeciwwskazana akupunktura tradycyjna lub inne metody leczenia (dla przykładu – w praktyce pediatrycznej lub geriatrycznej).
Możliwe jest łączenie MEJ-CHUA-DŻEŃ z innymi metodami leczenia, na przykład z akupunkturą lub masażem. W przypadku masażu, MEJ-CHUA-DŻEŃ może być użyte jako zabieg wstępny, który szczególnie skutecznie redukuje nocyceptywne (bólowe) czucie oraz zmniejszenia skurczliwość mięśniową.
Podrażnienie pęczkiem igieł jest jednym z rodzajów akupunktury. Może być dokonany przez serię dynamicznych ukuć zwykłą igłą stosowaną w akupunkturze.
Jednak ten sposób uważa się za mało wydajny, czasochłonny, technicznie zbyt skomplikowany, ponadto związany jest z uszkodzeniem powierzchni skóry. W związku z tym, z czasem zaproponowano stosowanie specjalnych młoteczków, mających nasadę z igłami, a następnie wprowadzono różnego rodzaju wałki i aplikatory.
Obecnie igły na aplikatorach i wałkach są znacznie grubsze od tradycyjnych stosowanych w akupunkturze, a ich średnica wynosi blisko 1mm. Igły te zrobione są z nierdzewnej stali lub metali szlachetnych (zazwyczaj ze srebra). Istnieje wiele kształtów o różnych rozmiarach, zarówno samych młoteczków czy wałków, jak i aplikatorów. Jednak wspólne dla nich jest to, że w każdym z tych wyrobów igły są ulokowane symetrycznie na wierzchołkach równobocznego trójkąta, przy czym bok każdego trójkąta wynosi nie więcej niż 7mm. Ostrza igieł powinny być na jednym poziomie, gdyż w przeciwnym razie może dojść do uszkodzenia skóry. Igły nie mogą być jednocześnie zbyt ostre.
Najskuteczniejsze rozwiązanie dla igiełkowych aplikatorów zaproponował lekarz medycyny wschodniej M. Lapko. Jego modyfikacja to tak zwane wieloigiełkowe galwaniczne biologicznie aktywne elementy /WGBAE/1. Pojedyncze igły takiego zmodyfikowanego aplikatora zrobione są z różnych, lecz czystych metali – miedzi, cynku, niklu, srebra.
WGBAE – w niniejszej pracy dla nazwania wieloigiełkowych galwanicznych biologicznie aktywnych elementów będziemy używać wskazanego skrótu lub określenia aplikator .
Ciało jest wielosegmentową budową. W każdym tych segmentach działają drobne ruchy oraz zmiany geometrii ciała związane z oddychaniem, krążeniem krwi czy procesem trawienia pokarmu. Więc oddziaływająca na ciało siła grawitacji nie może być opisywana prostą zależnością
M=F · r
gdzie:
F – to wielkość siły
r – jej ramię, czyli odległość miejsca jej działania od osi obrotu.
Bez uwzględnienia lokalnych sił powstających w obiegach czynnościowych, ciało w uproszczeniu traktuje się jako zwartą bryłę w którym można zdefiniować charakterystyczny punkt nazywany ogólnym środkiem ciężkości. W postawie stojącej ten punkt środka ciężkości znajduje się mniej więcej na poziomie drugiego kręgu krzyżowego (S2), na linii łączącej osie stawów biodrowych.
Siły lokalne, powstające w obiegach czynnościowych narządów wewnętrznych, są źródłem momentów sił. One oraz siły zewnętrzne tworzą wypadkową silę, kierunek której może odpowiadać osi kinematycznego łańcuchu przez który realizuje się ten lub inny algorytm ruchu. Mamy 12 stałych algorytmów ruchu którym odpowiadają 12 kanałów ścięgnowo-mięśniowych /KMS/.
Wypadkowe siły wszystkich KMS krzyżują się w punkcie nazywany jako centrum ciała. W postawie stojącej centrum ciała znajduje się z przodu drugiego lędźwiowego kręgu na linii przechodzącej przez środek jego trzonu.
Stosunek ogólnego środku ciężkości ciała do jego centrum jest jak 5 do 8. Taki stosunek jest właściwy dla pojawienia się obrotowej tendencji umożliwiającej przenoszenie sił właściwych KMS na zewnątrz ciała.
Ewolucja ciągle stawiła człowieka w sytuacji, w których podstawowym kryterium ruchu było szybkość lub czas reakcji. Różnice osobiste poszczególnych indywiduów w realizacji wzorców ruchowych nie spełniające stawianym wymogom narażali ich właścicieli na straty wręcz na zagrożenie samego istnienia. Opisano było w stosunku do każdej połowy ciała 12 podstawowych wzorca ruchu: 6 – dla kończyny górnej i 6 – dla kończyny dolnej. W tym opisano po 3 wzorce realizowane odpowiednio przez mięśnie zewnętrznej oraz wewnętrznej powierzchni kończyny.